یادش بخیر

یاد  آن روزگاران  

یادش بخیر محمد علمدار ماه محرم می رفت تک تکخانه هایی که مراسم روضه بود بازدید می کرد یک نگاهی به دیگ ابگوشت می کرد و یک نگاه به تعداد مهمانها  اگر مهمان کم بود تعدادی می اورد اگر هم زیاد بودند با اون چوب 70 سانتی میگفت تو تو تو همراه من بیایید تا صاحب عزا کم نیاره  برای شادی روحشان صلوات

یادش بخیر صفا و صمیمیت مردان و زنـــان قدیم  

همان هایی که هیچ نمیگفتند

اما یک دنیا معرفت بودند ...

 یادشان بخیرمردانی که به عشق امام رضا

بدون بضاعت و توشه روانه مشهد میشدند

چقدر به دل می نشست وقتی مشهدی صداشون میکردیم ...

یادشان بخیر مردانی که با زبان روزه درو میکردند

دستشان به داس بود و دهانشان به روزه ...

یادشان بخیر پسرانی که هیچگاه مادر را بدون روسری ندیدند

یادشان بخیر مردان وزنان پاکی که هر روز صدای قران خواندن آنها

جان اهل خانه ها را صفا می داد ...

یادشان بخیر عروسهایی که تا روز عروسی ، داماد آنها را زیاد نمی دیـــد

و از نام دامــــاد هم حیــــا میکردنـــد ....

یادش بخیر مادر که هیچگاه بدون بسم الله و صلوات

در کیسه آرد را باز نمیکـــرد ...

یادش بخیر صلوات نامه هنگام خروس خوان ، بیداری سحرگاهان

دور هم نشستن ،  هم نشینی و همــــدلی ،

یا هم خندیدن ، به درد هم رسیدن ، آهنگ دل نشین شمردن کیل های گندم

 و جو با نام امامان ، مبارک دانستن برکت و ....

یادش بخیر نجابت ها ، صداقت ها ، محبت ها ، نصیحت ها ،

دلسوزی ها ، دلداری ها ، متلها ، چنه چنه ها ، خنـــده ها و شـــوخی ها و .....

خدا کند در این دوران زندگی ماشینی

این ارزشهای والای انسانی

جا نمـــاند ...